Troubles in Paradise

De Filipijnen! We zijn nu echt op de plekken die wij vroeger op tv zagen en dachten daar moeten we ooit heen! Na een heftig vroege start, vooral voor Kim (die moest haar geliefde Simon gedag zeggen), aangekomen bij het Bangkok international airport om door te gaan naar Manila. De backpacks werden gewogen en zijn uiteraard top zwaar. Nienke sjouwt een zesjarige mee, Kim een zevenjarig kind en Annelies sjouwt een adolescent mee. Nooduitgang stoelen, fijn! Aangekomen in manila, ruim de tijd tot onze volgende vlucht door naar Kalibo. Op zoek naar de incheckbalie kwamen we er achter dat deze terminal op een compleet ander plek ligt!! Nu bleken we nog maar 35 minuten te hebben tot de final check in! Taxi ingesprongen, onmogelijke drukte op de weg, rennen met backpacks, mega rijen, het was een feest. Gelukkig nog net op tijd kunnen inchecken. Nog meer geluk, bijna leeg vliegtuig! Alle drie een hele rij stoelen bij de nooduitgang, misschien hebben we Karma dan toch afgeschud. Nu zijn we op het eiland Kalibo, even 2 uur met de bus, dan boot en daarna een tuktuk. Eindelijk aangekomen op het fijne Boracay. We slapen bij een klein guesthouse wat gerund wordt door hele vriendelijke mensen. Een douche zou nu heerlijk zijn, dus dat deden we. Nienke blijkt overigens onverwachtse superkrachten te hebben en de volledige deur uit zijn post rukt haha! Lekker begin! Aangezien we in de avond arriveerde is het een verrassing hoe ons strand eruit ziet, wauw!!! Echt geweldig mooi! Na een dagje bakken, braden en zwemmen in heldere zee, werden we uitgenodigd voor een sunset boottocht! Leuk?! Heerlijk op een boot langs de kust, vliegen er ineens duizenden mega vleermuizen over! Super gaaf en dat met een prachtige zonsondergang. Weer aangekomen in onze kamer bleken we een gast te hebben, Aragog de spin (volgens Kim het monster). Aangezien Annelies niet eens heftig bang is voor spinnen en nu wel, zegt wel iets over het formaat! Helaas hebben we hem niet kunnen verplaatsen (Kim was meer in voor executeren) dus hij is hier nu nog, gezellig. De volgende dagen stonden in het teken van genieten van het prachtige strand. Op de avond voor Annelies haar verjaardag zaten we heerlijk op het strand met een lekker drankje, een geweldige band en met elkaar. Wat hebben we het fijn. Uiteraard op het moment dat Annelies naar de wc ging (23:50) zat er iemand opgesloten in het toilet, met veel moeite is die bevrijd. Tegelijkertijd hadden Kim en Nienke geregeld dat de band happy birthday ging zingen. Where is Anneliesa? Where are you?! en ja hoor die was nog op de wc, gênant haha! Later superleuk nogmaals toegezongen en wat was het een fijne verjaardag. Ook is het leuk dat je alsnog van iedereen berichtjes ontvangt om te feliciteren, echt leuk!
Helaas zaten onze dagen op Boracay er alweer op, we moesten het paradijs verlaten. Eerst een vlucht naar Cebu om de volgende dag door te vliegen naar Coron. Aangekomen na een uurtje vliegen op Cebu in een prachtig hotel (94 jaar geleden waarschijnlijk) hadden Kim en Nienke flink wat slaap in te halen. Annelies heeft in de tussentijd een heilig kruis bekeken en een kerk en is nog even heilig gemaakt door een dansende vrouw haha! De volgende dag konden we door naar Coron met een propellervliegtuig! Minder leuk was dat we maar 10 kg bagage mochten inchecken, huilen. Met blok beton als handtas om de kosten iets te drukken maar het vliegtuig in. Ook werden we zelf nog gewogen, best bijzonder. Aangekomen op het kleinste vliegveld ooit (klaslokaaltje) gingen we verder. In Coron staat alles in het teken van duiken, er zijn daar namelijk veel mooie wrakken om te bekijken. Dag 1 hebben we eerst een bootje gehuurd en werden we de hele dag van mooi plekje naar nog mooier plekje vervoert. Eerst een meer, nog nooit zo'n helder meer gezien! Wauw! Vervolgens lekker snorkelen en mooie strandje, tot dat Nienke helaas op een kwal ging zitten. Helse pijnen en branderig gevoel, balen dit! De kapitein nam met veel plezier gebruik van het moment om een soort kruidensmeersel op haar bil te masseren. Opeens werden we omringt door ontelbaar veel vliegende projectielen! Mega bijen, smerig! Gauw maar weer de boot in dan.
De volgende dag stonden ons drie duiken te wachten, 1 in een meer en twee keer een wreckdive. Er zijn hier namelijk veel Japanse schepen gezonken en die zijn bedekt met super mooi koraal. Maar eerst in het meer, om het meer te bereiken moesten we klimmen met BCD's, zuurstoftank etc wat een drama haha! In het meer verschillen de temperaturen ivm zoet en zout water van 20 tot 36 graden. Dat voelt onderwater ongeveer alsof je van sauna naar dompelbad gaat! Het meer is omgeven met rotsen en bomen en dat gaat onderwater ook zo verder, heel bizar al die boomwortels op 26 meter diepte. Helaas had Nienke weer even flink pech want op weg terug naar de boot kwam er weer een jellyfish buurten. Wat een ellendige nutteloze wezens en pijn dat ze doen! Haar hand is flink toegetakeld (of toege'tentakel'd), lijken wel striemen en het brand verschrikkelijk. Wat balen weer!!
Daarna nog twee leuke duiken gehad in Japanse cargoschepen. Heel veel mooie vissen en kruipen door de kleine ruimtes en uiteraard vast blijven zitten met onze tanks.
Ook hebben we afgesproken met een jongen die we eerst in Maleisië ontmoet hebben, zo leuk dat je nog best veel mensen onderweg tegenkomt.
Het volgende wat ons te wachten stond was een 8 uur durende Ferry naar Palawan. Na drie minuten op de boot had Annelies al een vijand, uiteraard net de kapitein. Het zwemvest wat ze aan de reling had vastgemaakt (wat de andere bemanning had weggepakt en opgeruimd) zou in zee zijn gewaaid (niet waar). En de kapitein wist dat niet en begon meteen te schreeuwen 'lifejacket is gone you pay!!! 600 peso's 800 peso's! You pay!!!) heftig dit om half 8 in de ochtend, fijn.
Aangekomen op El Nido, een kamer gevonden met veel huisdieren (lees muggen, mieren en soms een kakkerlak) gezellig. Trouwens het valt meer op als er geen muggen of mieren zijn eigenlijk, trouwe beestje die ellendelingen. Kakkerlakken zijn hier ook veel meer helaas.
Wat zijn hier toch ook mooie stranden, soms moet je er wel een uurtje voor in een soort tuktuk zitten en dat gaat gepaard met hobbelpaardassociatie, gemiste sportbh's, tanden die uit je mond rammelen, waarom heb ik geen primatour genomen? en stof in je achterste hersenkwab maar dan ben je wel op het prachtigste strand. Het eten is hier wel erg anders dan de rest van Azië, delicatessen als varkensoor, crispy brain, eieren met embryo's, bellyfat en voor de rest veel frituurvoedsel.
Ook hadden we weer een boottochtje langs mooie lagoons, snorkelplekken (Nienke en Annelies nog een bijna attack van een triggerfish) en verlaten eilanden. Wat een luxe is een privé eiland toch als je er met 8 anderen bent en nogmaals zo mooi!! Op de boot zitten (of elke toeristische attractie) is al een voorstelling op zich, Japanners zijn gratis vermaak (bedoelen we overigens niet lullig). Ze zijn heftig bang voor de zon, paraplu's, handschoenen en wetsuites dragen ze de gehele dag en de meesten liggen op het strand met een zwemvest aan. En laten we het nog even hebben over het selfie gehalte! Bij ongeveer alles wordt heftig geposeerd, peace teken, duckface, springen, onschuldig, heftig sexy, tikkeltje ordinair en semi spontaan, alle poses komen voorbij en serieus allemaal op dezelfde plek, zelfs naast prullenbakken (is dat de #zwerver?).
Wij waren ondertussen ook bijna #zwerver, in el nido is namelijk geen ATM! Geen contant geld hebben is best onhandig eigenlijk, wel weer gelachen! 'Leuk jurkje, oja postkaarten, mmh ijsje!', we hebben geen geld spijtig. Leven de creditcard en money changer!
Na heerlijke dagen El nido gingen we door naar Puerte princesa, voor de underground river. Aangekomen in een guesthouse met een oke kamer zonder water, 'is dat een probleem?' Was de vraag. We waren niet heftig benieuwd hoelang een wc het zou houden zonder doorspoelen en droog je tandenpoetsen is voor een keertje niet erg maar fijn is anders. Gelukkig was er een andere kamer. De volgende dag maar vroeg op voor de underground river. Wat een bijzondere organisatie, na vier busjes, een boot, een mega kano in een grot, een boot en een bus zat de dag erop. De dag duurde van 7 in de ochtend tot half 5 en we hebben 45 minuten bij de underground river gespendeerd maar het was het waard. Mooi! Bijzonder! Vleermuizen (waarvan de poep trouwens geel is als je het op je krijgt, fijn) stalagmieten en tieten, gekke rotsvormen en een leuke gids. Nienke had nog een zeekoe gezien vanuit de boot, super leuk!
In Puerte princesa is behalve de rivier niet heel veel te beleven, er is een winkelcentrum met bioscoop. Op naar de bios dus! We hadden vrij weinig opties en we zijn naar Rio 2 gegaan. In de rij voor de kassa hebben we nog geprobeerd wat kinderen te charteren/lenen maar dat lukte niet. Omringt door vier en zesjarige hebben we de film gekeken, de film was eigenlijk echt de bom. Beetje jammer was de vierjarige die even boven Kim zijn neus dacht te snuiten (en inderdaad geen zakdoekje), smeeeerig! Dat bleek één van de consequenties voor een geschikt voor alle leeftijden film haha.
Aangekomen bij het guesthouse was onze was al klaar en behoorlijk nat nog en geruïneerd. Nienke haar kleding was ditmaal het slachtoffer, mega roestvlekken op pas gekochte kleding, naar dit! Onze kleding is sowieso redelijk geruïneerd, je krijgt de was geregeld terug met nieuwe vlekken, gaten of je krijgt het niet terug(boxers en string zijn erg gewild, net als sokken). Gelukkig had de mevrouw nog wel een oplossing voor de roestvlekken, wij zijn benieuwd. De volgende dag 'bleek' dat bleek geen oplossing is maar een garantie tot grotere een ravage. Het spijkerbroekje was zo onvoorstelbaar verpest dat het om te lachen was van pure verbijstering, spijtig dit. Gelukkig iets van geld teruggekregen na lang wachten en door naar het vliegveld, we moeten weer door naar Luzon (manila). Op het eiland bevinden zich in het noorden namelijk rijstterrassen die de moeite waard blijken te zijn. Ook onze voorbereiding bleek weer subliem zoals gewoonlijk. Allereerst wie sluit zijn reis nou af met een trekking? En van alle dagen kiezen wij de enige vakantie van de Filipijnen (holyweek), alles heftig duur en de gehele bevolking gaat op reis. Aangekomen na een uurtje vliegen kregen we te horen dat een busticket moeilijk te krijgen kan zijn. Na een rit met de meest irritante taxi chauffeur ooit waren we dan aangekomen bij een busstation. Gelukkig de laatste die kaartjes! Helaas 1 daarvan een een klapstoeltje, chill voor 9 uur. Maar in Myanmar hebben we ook van elke bus genoten, dus dit overleven we ook wel weer. Doorstaan was het goede woord na de rit, laten we het daar maar eens bij houden. We weten dat we heftig klagen over het vervoer hoor.
Maar weer wat is het mooi hier! Helemaal zin in de rijstveld trekking voor de volgende dag! Wow wat was dat heftig, 3193839 traptreden en hellingen waar je als een berg tegenop zag. Omlaag was uiteraard oke (wel met de gedachte, shit zelfde weg omhoog) aangekomen bij de terrassen. En jawel Unesco heritage waardig, indrukwekkend en prachtig! Nog even naar een waterval, die ook mooi was. De waterval had ons de weg omhoog helemaal gestolen mogen worden. Wat een trappen! Waarom wilde we dit?! Janken?! 'Laat mij maar achter' en toch was het mooi. Na 5 uur 'lekker trekken' kwam het verlossende bordje 'shortcut'. En toen kwam de dode mus rauw op ons dak 'shortcut' kleine lettertje 412 treden. De treden zijn hier gemaakt voor een giraffe, struisvogels of de gvr, hoe doen die asians dat? De treden zijn heftig hoog en je hebt soms bijna een trapje nodig om er op te komen. Eigenlijk was het ellendig en geweldig op hetzelfde moment, de omgeving is zo speciaal. Gelukkig konden we na de trekking uitrusten in de 8 uur durende busrit op nu allemaal een opklapstoeltje, (sublieme planning 2.0). In de bussen zitten ongeveer 27 mensen te veel, is er geen mogelijkheid tot bewegen en de opklapstoeltjesmensen zijn gewoon 9 uur de lul. Je hebt geen hoofdsteun, een beugel in je rug, onbekende buurman die je uiteindelijk uit pure ellende als kussen gebruikt (uiterst ongemakkelijk) en op een geven moment kan het allemaal niks meer schelen. Maar..... Je hebt wifi! Geen wc, geen fatsoenlijke stoel, ongewenste intimiteiten met de buurman maar wel wifi, en het ergste is dat je daar dan nog blij mee bent ook. Maar we komen wel elke keer van A naar B. Aangekomen in Manila konden we uitkijken naar ons hotel. We naderen onze laatste dag in de Filipijnen en wilde die eens in wat meer luxe afsluiten. O nee wacht, de nacht ervoor moest er even een gezin kakkerlakken uitgeroeid worden en waren we er best klaar mee. De vrouw van het hotel pakte ze gewoon met haar handen, je hoorde het kraken!! Super Smeerig! We waren in shock, wat een held! Zelfs als we denken dat we een goede schone kamer hebben, vinden kakkerlakken dat ook.
Nadat de taxi chauffeur het aan 34 mensen onderweg gevraagd had waren we dan in onze suite! (ondertussen kunnen we ook in het Filipijnse de weg vragen).
Twee badkamers, lekkere bedjes en de mogelijkheid om te zwemmen! Ook hoorde we dat er een mega mall in de buurt was. Dit bleek niet oke, vanaf het moment dat we de mall in gingen begon 'blurred lines' zich af te spelen. Resultaat: striemen van de plastic tassen, uitgedroogd, honger en een nieuwe garderobe, bijpassende accessoires, schoenen en lippenstift. De creditcard move is nu een signature move en de ATM is leeg. Bij het zien van de bonnetjes zouden we in tranen moeten uitbarsten (maandje langer reizen) maar eigenlijk was het alsnog van blijdschap.
Aangekomen in onze ruime kamer, was dat de loopruimte ineens gehalveerd. Toen kon het huilen pas echt beginnen, hoe gaat dit ooit maar dan ook ooit in die vertikte backpack passen? Dit bleek rocket science, the million dollar question en hogere wiskunde in één. Ondertussen kunnen wij het bij de Ikea solliciteren voor het inrichten van de 'hoe leef je op 3 vierkante meter' want wij weten ondertussen hoe je elk beetje ruimte kan benutten en vergroten. Het erge is dat we nog naar Bangkok gaan, daar zou het echte shoppen pas van start gaan. Wij gaan de uitdaging aan!
Ondertussen zijn we nu weer op weg naar Bangkok en gaan onze laatste drie dagen in. Heel bizar om te bedenken dat we al weer bijna naar huis moeten.