Ain't no mountain high enough

Alweer twee weken verder, dus het werd weer hoog tijd voor een update. Ondertussen hebben we alweer van alles gedaan, meemaakt en ons verbaast.
Op de Gili rijden dus geen scooters en auto's maar paarden en fietsen. Fietsen is leuk! Dus lekker een fiets gehuurd en gaan. Compleet gefaald! De fietsen hier zijn geen Gazelle, Batavus en zelfs geen postcode loterij fiets. Aangezien de mensen hier gemiddeld 1 meter 40 zijn, zijn de fietsen niet bijzonder groot. Maar de zadels kunnen wel hoog, en zakken net zo makkelijk ook omlaag. Maar om 1 uur in de middag waren we klaar om te gaan fietsen. Nogmaals gefaald, om 1 uur was het ondertussen 35 graden en de zon deed goed zijn best. Wij wilde graag fietsen dus dat moest dan maar! Tot dat het fietspad overging in zandweggetjes en strand. Zwoegen op een te kleine fiets, 35 graden en zandweggetjes was niet echt/ totaal geen succes. Van de 24 uur die wij de stalen rossen tot onze beschikking hadden, hebben wij er 43 minuten 'plezier' van gehad.
Duiken gaat ons gelukkig beter af. Diepe duik nummer 2 was een groots succes, een haai van 2,5 meter en een heleboel gigantische schildpadden. Zo leuk! Dat werd in de avond nog maar even gevierd met een drankje en een pasje.
Met een beetje pijn in ons hart moesten we Gili verlaten, weer teug naar Kuta. Kuta is leuk om te stappen en winkelen is ook best prima. Twee Finse meiden die we ook in Gili ontmoet hadden waren er ook. Één van de meiden was jarig, dus dat vieren wij! Allycats is een leuke plek om de avond te starten, na 3 seconden hadden we dan ook een Australische vriendengroep van ongeveer 15 man. Erg gezellig, alleen waren ze best wel jong. Toen ze met drankspelletjes begonnen was dat wel duidelijk. Get Fucked was de naam, the hangover deel vier bleek in de maak. Blij dat wij aan de zijlijn zaten haha, wij konden daarna tenminste nog lekker dansen.
Het noorden van Bali was ons volgende plan, naar Lovina met de bus. Rennen met een backpack is om te janken hebben we geleerd, voortaan iets meer tijd voor uittrekken (of toch niet verkeerd lopen). Tijdens de busrit kwamen wij er achter dat een sportbh best handig was geweest, hobbels en kuilen, bochten en slingers, een hobbelpaard is er niks bij.
Aangekomen in Lovina kwamen we aan bij ons hotel. Heerlijk vooruitzicht naar de ruime kamer en lekker buitenzwembad. Dode mussen deelde ze daar blijkbaar ook uit, zwembad had nooit bestaan en de Adams family woonde nog gezelliger. Het was een eng groot hotel, met de uitstraling van een mortuarium. Wij waren daar ook helemaal alleen, niet fijn! Jammer van het geld, maar dan gewoon naar iets anders. Zo kwamen we terecht in een leuk hutje op palen met een heerlijk zwembad. Vooraf werd ons wel even gewezen op een formulier, je mag hier niet als sexworker of prostituee verblijven. Wat een giller!
Volgende dag een scooter gehuurd , op naar de Banjar holy hotspring. Na ongeveer 14 keer verkeerd te zijn gereden, bestemming bereikt. Heerlijk warm groen bad, na dagen een koude douche was dit heerlijk! We zijn trouwens ook weer een stapje dichter bij heilig haha. Ook zijn we nog even naar de Git Git waterval (fout) gereden. Heen deden we er vijf kwartier over, terug in een half uur.. Het zou ook iets gemakkelijker zijn als er borden langs de weg zouden staan, maar jammer genoeg hebben de Balinezen niet erg de behoefte om het toeristen iets gemakkelijker te maken. De Git Git waterval was een vrij indrukwekkende bedoeling waar we weer wat mooie plaatjes konden schieten. Terug de scooter op en terug naar ons hutje waar we nog steeds niet mochten bijverdienen. Een half jaar op reis kost veel geld hoor!
Aangezien lovina verder een vrij dode bedoeling was, zijn we de volgende dag door gegaan naar Permuteran, waar nog minder te beleven was. Evengoed was het een goede pitstop richting Java. Volgende dag besloten om door te gaan naar Java, eerst met een busje naar de havenstad Gilimanuk. De rit in het busje zou al een reisverslag op zich waard zijn. Na drie kwartier hobbelen, stoppen, mensen inladen, uitladen en bijzondere inhaalmanoeuvres, een knal en gesis! Haha wat was dat nou, tot dat ineens de auto gevuld werd met rook! Snel eruit en daar sta je dan in de middle off nergens, gauw werd de motor gekoeld. Ineens zat er een gigantisch beest op Nienke!! Een bidsprinkaan van ongeveer 15 cm. Wat een groot ding, dacht dat ze alleen in Artis zo groot waren haha! De buschauffeur sprak overigens ongeveer nul woorden Engels dus dat was fijn, wat nu? Op naar een ander busje. Uiteindelijk toch de boot op, de grond was zo vies en plakte zo erg dat Annelies ineens op blote voeten liep. Beide slippers waren op alle drie de punten gewoon stuk getrokken door het plakken, even vloeken dus. Sta je dan op blote voeten op de smerigste vloer ooit! En aangezien de vloer waarschijnlijk zo plakte omdat ie geschilderd was, gingen de voetzolen drie dagen lang smurfblauw door het leven. Wat een feest, gelukkig kon er iemand wel om lachen (Nienke dan). Aangekomen bij het station in Bangiwangy om door te gaan naar de Bromo vulkaan, werden we getackeld door Hari. Hari werkt bij de spoorwegen customer service en wilde ons overhalen om de Ijen vulkaan te bekijken, bij zijn gezin de avond doorbrengen en in de nacht de vulkaan beklimmen. Klonk eerst erg bizar, maar na veel info toch ingestemd. Aangekomen in een klein huisje werden we liefdevol ontvangen door zijn vrouw en twee kinderen, een meisje van 12 en een schattige baby. De rest van de middag de bruisende stad Bangiwangy verkennen (citaat van de lonely planet 'behalve doorreis heb je geen reden om hier te zijn'). Met de lonely planet info in ons achterhoofd maar naar het strand gegaan. Een giga regenbui volgde ons een paar uur later, niet normaal veel regen en onweer! Schuilend onder een bananenblad riep een meneer dat we bij zijn huis even mochten schuilen. Heel erg lief, binnen bleek het een soort werkplaatsje te zijn waar vrouwen iets deden met een gedroogd product van bananen. Nog steeds weten we trouwens niet wat het was, het zag er gek uit en smaakte bijzonder. Binnen bleken wij erg interessant en begon het vragenvuur, namen, leeftijd, school, woonplaats, vriendjes, getrouwd en oja wil je trouwen? Toch waren de mensen ontzettend aardig en gastvrij, teruggekomen bij de familie van Hari konden we ons klaarmaken voor de nacht en lekker wat eten. Om half 1 in de nacht werden we opgehaald door de chauffeur en gids om naar de Ijen vulkaan te gaan. Eenmaal aangekomen was het een uurtje lopen naar de krater werd ons verteld, een uurtje? Prima. Maar wat een uur! Niet normaal!! ********** wat een barre tocht! Niet normaal steil, hoog en glibberig zandpad en dat om 2 uur in de nacht, in het donker. Onze conditie heeft ons in het uurtje tijd ongeveer 53 minuten in de steek gelaten, erg spijtig. Op een gegeven moment waren we net kleine kinderen op de achterbank van een auto, zijn we er al bijna?Toen we dachten dat we echt niet meer konden en al 4 keer met 1 been in het graf stonden werd het pad gelukkig beter en was het nog 1 km naar de krater. Het liedje 'ain't no mountain high enough' is trouwens ook een fabel, ze zijn de Ijen vergeten anders was dit liedje nooit tot stand gekomen.
Op de top aangekomen was het het echter allemaal waard, prachtig uitzicht! Later zijn we in de krater geklommen en hebben we de mijnwerkers aan het werk gezien. De mijnwerkers zoeken daar naar zwavel (dit verklaard de intense stank dan ook), grote gele brokken dragen zij in mandjes op hun schouders. De mijnwerkers doen de tocht twee keer per dag en nemen dan zo'n 60 tot 90 kilo op hun schouders mee. De gedachte dat wij dat stuk met zoveel extra kilo's twee keer per dag zouden moeten doen! Het is best wel schrijnend, zo zwaar werk, het betaald slecht en wij staan daar als toerist te kijken en hebben meer betaald voor de gids dan dat zij op een dag verdienen.
Nadat we de mijnwerkers aan het werk hebben gezien en de lichtblauwe vlammen hebben bekeken die daar constant branden. Weer de krater uit geklommen, de zon kwam al langzaam op en door naar het uitzichtpunt, Wat en indrukwekkend plaatje, door de opkomende zon zie je pas hoe mooi de vulkaan en het lichtblauwe meer is. Zo prachtig, een onvergetelijke ervaring.
Het volgende plan was om door te gaan naar de Bromo vulkaan, goed plan trouwens als je een nacht doorgehaald hebt en in die nacht een vulkaan beklommen hebt haha! Uitgeteld kwamen we aan in het kleine dorpje bij de Bromo. Heerlijke hotelkamer (2 bij 2 met alleen een twijfelaar), erg knusjes, meer dan slapen doe je er toch niet. Om 4 uur in de nacht zou onze tocht weer van start gaan, om 4 uur toch maar besloten om dat om 7 uur te doen. In tegenstelling tot de Ijen was dit een grote afstand, maar dan over een lege zandvlakte met her en der wat heuvels. De vulkaan zelf had een trap omhoog, toch word je om 8 uur 's ochtends niet heel blij van een trap met zo'n 250 treden na 4 km zandhappen. Met een Rocky instelling toch de trap getrotseerd, daar sta je dan ineens bovenaan een gigantische rokende krater in te kijken. Erg indrukwekkend! Tot nu toe worden we op Java trouwens steeds op de foto genomen en willen zowel jongens, giechelde meisjes en volwassen met ons op de foto, heel bizar. Dus na wat geposeerd weer terug naar het stadje. De weg heen ging best prima en op de terugweg snapte wij waarom, omlaag lopen gaat lekker! Omhoog was weer even drama, Nienke is ondertussen prof in achteruit lopen haha! Waarom hadden we het aanbod van een paard of motor steeds afgeslagen?Kuiten met een omvang van een bovenbeen, gelukkig hebben we de skinny jeans thuis gelaten.
Door naar Malang, een plaats waar we met een busrit van 3 uurtjes waren. De busrit was zoals gewoonlijk erg bijzonder, tussen 48 Aziaten vallen wij best op namelijk. Ook lijkt het soms alsof wij de eerste 'buitenlanders' zijn die ze zien. In de bus komen wel gezellig steeds muziekanten, soms leuk en sommige had je liever onder de bus gezien zo vals. Op een gegeven moment was het meer een soort serenade en dat was onwijs ongemakkelijk. Ook willen ze ons graag boeken verkopen in de bus, we weten soms niet eens wat voor eten we bestellen, laat staan een boek lezen.
De bevolking spreekt hier minder engels, ons verstaanbaar maken is dan ook erg moeilijk en grappig. We moesten in het hotel doorgeven hoe laat we wilden ontbijten de volgende ochtend, na 10 keer herhalen en laten zien met behulp van onze vingers (na herhalen en bevestigen) stond er om half 7 een stralende jongen met ontbijt voor onze deur ipv half 9. Na een bijzonder vroege start de stad Malang bekeken, wij waren echt de enige toeristen op dat moment. Op de markt weer met giechelende meisjes op de foto en op een gegeven moment liepen er 8 mensen achter ons aan. Heel bizar! In de lonely planeet hadden we gelezen over een massage salon waar je door blinden gemasseerd werd. Klonk best prima na twee vulkanen beklommen te hebben, ook steunden we zo een project om blinde mensen een baan te geven. Achterin een winkeltje waren een soort paskamertjes, dat bleken de massageruimtes te zijn. Met uitstekende ledematen bij Annelies (kort bedje) werden we wel heerlijk gemasseerd door een vriendelijke vrouw. Best stevige massage trouwens, de blauwe plekken op de armen van Annelies zijn het resultaat.
Weer soepel door naar de volgende attractie het restaurant toko Oen, waar de uitsmijters ham/kaas en biefstuk zo op de kaart staan. Hier zie je de Nederlandse invloeden allemaal ineen. Even naar het postkantoor waar het versturen van een pakketje 70 minuten in beslag neemt. Douane papieren, verschillende balies en een soort rondleiding door het hele postkantoor stonden we uiteindelijk weer buiten. Wat een gekkigheid was dat weer! Nog even naar de markt waar ze zelfs egels verkopen!! Ook hamsters waar er letterlijk 29 in een bak zaten, denk dat het er nu 41 kunnen zijn trouwens. Ondertussen waren we wel een beetje klaar met Malang, het voelde alsof wij de attractie waren daar. Er werd steeds gekeken, gelachen en foto's gemaakt, volgens mij wel met goede bedoelingen maar op een gegeven moment is het irritant. Helaas werd Nienke beroerd die nacht, ziek, zwak, misselijk en zielig. Nog een extra nachtje Malang dus. Overdag ben ik (Annelies) terwijl Nienke lag te slapen naar een winkelcentrum gegaan. Op een gegeven moment hoopte ik echt dat ik 30 cm kleiner was en moslim net als de rest, voordat ik mensen zou neerknuppelen maar weer terug gegaan. De mensen zijn hier verder wel echt heel vriendelijk hoor, alleen het gestaar en het door iedereen gedag gezegd te worden went nog niet echt.
Nu zijn we onderweg naar Yogjakarta, een treinreis van 8 uur (daarom ook weer eens tijd om een verslag te schrijven). De treinen zijn hier echt heel goed, rijden redelijk op tijd en we zitten heerlijk. Voor 1 euro extra zitten we dan ook in de 'exclusieve' klasse, met 8 uur als vooruitzicht is dat ook wel lekker. Volgende week vliegen we alweer door naar Maleisië, op naar een nieuw land en nieuwe avonturen!